اولویت نیکی به مادر

ادبیات تعلیمی و آموزنده به آن دسته از آثار ادبی اطلاق می ‌شود که محتوای آنها آموزه ‌های اخلاقی، اجتماعی یا علمی بوده و به هدف تعلیم و تربیت آفریده ‌شوند. تعلیم و تربیت همواره یکی از نخستین دغدغه ‌های بشر بوده است و اصولاً رسالت پیامبران و نقش آن‌ ها در زندگی انسان ها برای رسیدن به این هدف بوده است.به تدریج با پیدایش و تکامل ادبیات و تقسیم آن به انواع مختلف بسیاری از ادیبان بر آن شدند تا با درآمیختن ادب و آموزه ‌های پرورشی راه را برای رسیدن به این امر هموار کنند و بدین ترتیب ادب تعلیمی شکل گرفت. منظور از ادبیات تعلیمی ادبیاتی است که نیک ‌بختی انسان را در بهبود خوی و خصلت اخلاقی او می ‌داند و خود را متوجه پرورش قوای روحی و تعلیم اخلاقی انسان می ‌کند.ادبیات تعلیمی در معنای خاص خود شامل دستورالعمل‌هایی است که به آموزش یک فن یا هنر خاص اختصاص داشته باشد. ولی به مفهوم عام ادبیات تعلیمی به آثاری گفته می شود که موضوع آن مسائل اخلاقی عرفانی، پند، اندرز، حکمت و امثال اینها باشد.امروزه وقتی از ادبیات تعلیمی سخن می‌ گویند، منظور ادبیات تعلیمی به مفهوم عام آن است. ناگفته نباید گذاشت که اکثر شاعران زبان دری در سرودن اشعار تعلیمی متأثر از اندرزنامه‌ هایی می باشند که در دوران ساسانیان نوشته شده اند. آفرین ‌نامه ابوشکور بلخی و کلیله و دَمنه رودکی که جز بیت ‌هایی پراکنده از آن ‌ها باقی نمانده است، از قدیم ‌ترین نمونه های منظوم ادبیات تعلیمی می باشد که در زبان دری به جا مانده است. نخستین اثر منظوم و مستقل فارسی در اخلاق، پندنامه نوشیروان است که بدایعی بلخی، معاصر سلطان مسعود، آن را سروده است.در قرن پنجم هجری ناصر خسرو بلخی با سرودن قصاید طولانی در وعظ و حکمت، و بیان اعتقادات دینی و انتقادهای , ...ادامه مطلب