دربزرگداشت ازسیصد وهشتمین سال وفات بیدل

چهارم صفر مطابق دوازدهم میزان سال روان مصاف بود به سیصد وهشتمین, سال وفات ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل که به همین مناسبت هفته گذشته محفل عرس این شاعرِ عارف و بزرگمرد والامقام زبان و ادب دری به اشتراک اندیشمندان، شاعران، پژوهشگران و بیدل شناسان در مکتبخانه بیدل برگزار گردید.

ابوالمعانی میرزاعبدالقادر بیدل فرزند عبدالخالق شاعر بزرگ زبان دری اصلاً ازقوم برلاس و از ترکان چغتایی است و سلسله نصبش به امیر تیمور گورگانی میرسد.

بیدل به سال 1054 هجری در اعظم آباد پتنه دیده به جهان هستی گشوده و در چهارم صفر سال ۱۱۳۳ در شهر دهلی کشور هندوستان زندگی را بدرود گفت و بنابر وصیت خودش در صحن خانه ای که در آن می زیست به خاک سپرده شد.

بیدل مداح فطرت بود، از مدح اشخاص بدش می آمد و آن را روش دریوزه گری وگدایی میدانست. او درحالیکه راه دربار همواره به رویش باز بود سعی می نمود تا بدور از دربار زندگی نماید.

در اشعار بیدل مفاهیم عمیق عرفانی، فلسفی، اجتماعی، سیاسی بی شماری وجود دارد که او این مفاهیم ارزشمند را هنرمندانه و بسیار زیبا به نمایش گذاشته وتحسین مخاطبین خود را برانگیخته است.

درشعر بیدل، ایده های بلند ناب وزلال عرفانی، درقالب استعارات، و کنایات وهنرنمایی های حیرت آور، وخیال ‌پردازی ونوآوری های تازه وبکر به گونه ای نمایش داده شده است که مخاطب را به شگفت وامی دارد.

بیدل به جایگاه ویژه انسان در جهان آفرینش باورمند است و می کوشد با رویکرد شاعرانه و نگاه عمیق خویش، جلوه های این باور متعالی در اندیشه های فروخفتۀ جامعه ی بشری را زنده نگهدارد.

بیدل شاعری است که جوش و خروش هستی در وجود او غلیان دارد. او درگلستان وجود به حیرت شبنم رسیده و دنبال آنست که دری به خانه خورشید بازکند. او جنون انشایی است که سخنش جز انشای تحیر نیست. او از میان گفته و ناگفته ها حدیث نگفتن را برگزیده است:

با هیچ کس حدیث نگفتن نگفته ام

در گوش خویش گفـته ام و من نگفته ام

زان نور بی زوال که در پرده دل است

با آفتاب آن همه روشن نگفته ام

از بیدل غیر از دیوان غزلیات آثار ارزشمند دیگری در دست است كه مهمترین آنها مثنوی های عرفان، محیط اعظم، طور معرفت، طلسم حیرت، رباعیات و چهار عنصر می باشد.