در گرامیداشت از روز جهانی سینما

سینما یک رسانه دیداری شنیداری مبتنی بر فناوری است که به وسیله آن فعالیت اقتصادی صورت می ‌گیرد و همچنین قابلیت استفاده هنری را داراست. یک اثر سینمایی که فلم سینمایی نامیده می ‌شود، از عناصر تصویر و صدا تشکیل شده ‌است. یک فلم بر اساس فلمنامه و توسط کارگردان، با هزینه تهیه کننده و مجموعه‌ ای از هنرپیشه ها، فلم‌ بردار و عوامل دیگر ساخته می ‌شود. سینما جدیدترین شاخه هنر، معروف به هنر هفتم است که امروزه یکی از عمومی ‌ترین و محبوب ‌ترین تولیدات هنری را ارائه می‌ کند.

سینما برای نخستین بار به تاریخ ۲۸ دسامبر سال ۱۸۹۵ میلادی توسط «برادران لومیر» اختراع گردید. هرچند نمی ‌توان این دو برادر فرانسوی را یگانه افرادی دانست که به پیدایش هنر سینما کمک کردند. پیدایش سینما و فن فلم برداری خود مرهون پیشرفت ‌های بسیار زیادی هم درعرصه تکامل دستگاه ‌های اولیه عکاسی بود.

«برادران لومیر» خود ده ‌ها فلم کوتاه ساختند که همه آن‌ ها صرفاً از یک نما تشکیل می ‌شد و قطع و وصل و تدوین در آن‌ ها وجود نداشت. از جملهٔ این فلم‌ ها می توانیم به «ورود قطار به ایستگاه» به عنوان اولین فلم، «خروج قایق از لنگرگاه»، «غذا خوردن کودک» و «خروج کارگران از کارخانه» اشاره کنیم.

پس از«برادران لومیر»، «ژرژ مه ‌لیس» باعث تکامل فن سینما شد. دیدگاه «مه‌ لیس» نسبت به سینما یک دیدگاه تئاتری بود. او پرده‌ های گوناگونی از نمایش را فلمبرداری می ‌کرد و سپس این پرده‌ ها را به یکدیگر متصل می‌ ساخت.

پس از «مه‌ لیس»، «ادوین اس پورتر» باعث تکامل بنیادین و ساختاری سینما شد. او با ساختن فلم ‌های «زندگی آتش ‌نشان آمریکایی» و «سرقت بزرگ قطار» سینما را به عنوان پدیده ‌ای که امروزه می ‌شناسیم معرفی کرد. از این تاریخ به بعد سینمای دیگر ارتباطی به تئاتر نداشت، بلکه به هنری مستقل و جدید تبدیل شده بود. «پورتر»، پیشگام فن تدوین فلم نیز میباشد. راهی که او در سینما آغاز کرد در نهایت به سینمای داستان ‌گوی هالیوود منجر شد.

در آغاز سینما را بیشتر یک پدیده علمی صنعتی میدانستند. در سال های جنگ جهانی اول سینما به عنوان یک وسیله نمایشی و سرگرمی، رونق تجاری یافت. سپس قابلیت ‌های هنری آن توسط فلم سازان اروپایی و آمریکایی کشف شد. درهمین سال ‌ها «ریچیوتو کانودو» منتقد و نظریه‌ پرداز ایتالیایی، سینما را به عنوان «هنر هفتم» معرفی کرد. زیرا به عقیده او سینما هنری ترکیبی است که در آن همهٔ هنرها حضور دارند.

هیچ هنری به استثنای رسانهٔ تلویزیون، نتوانسته از لحاظ محبوبیت، فراگیری و نیروی تأثیر بر عواطف و افکار مخاطب، با سینما رقابت کند. به همین دلایل و همچنین به علت این که سینما به صنعت فن و ابزارهای فنی اتکای زیادی دارد، آن را «هنر قرن بیستم» نیز نامیده‌ اند. تاریخ تکامل و تحول سینما را به ‌طور کلی می ‌توان به سه دورهٔ عمده تقسیم‌ بندی کرد:

دورهٔ نخست دوره سینمای صامت است که از سال ۱۸۹۵ آغاز یافته و تا سال ۱۹۲۷ میلادی ادامه یافت. دورهٔ دوم سینمای ناطق می باشد که از سال ۱۹۲۷ آغاز یافته و عملاً سینما را به صورت یک هنر سمعی بصری درآورد. دورهٔ سومی هم سینمای رنگی است که از سال ۱۹۳۰ میلادی با اختراع فلم رنگی آغاز گردید.